Brazilie: Sao Paulo to Buzios (via Rio de Janeiro)

Oi, bon dia!

Ons vorige verslag was nog van Fiji. Nu zijn we qua afstand, taal en cultuur wederom in een compleet andere wereld: Brazilie !

Eerst volgt nog even onze reis hier naar toe. Daarvoor gaan we terug naar woensdag 23/01/2013.

Het eerste deel van onze monstervlucht staat op het punt te beginnen. Rond 0730 stappen we in de taxi voor onze rit naar het vliegveld. We zijn ruim op tijd en alles gaat heel soepel. Rond 10:00 uur boarden we voor onze eerste (vd drie) vluchten, die naar Incheon, Zuid Korea. Voor ons is dit de 'dagvlucht', dus aan boord lekker filmpjes kijken, muziek luisteren en een beetje lezen. Korean Air bevalt erg goed (Daan was er ook altijd lovend over, dus die kunnen we bij deze dan ook gelijk geven). Wat het bovendien ook leuk maakt (voor Bas) is dat die Zuid Koreaanse stewardessen allemaal bijzonder knap zijn.

Na ongeveer 10,5 uur vliegen landen we op Incheon International Airport. Het is ongeveer 1730 uur lokale tijd en zo'n 3 graden buiten (daar merk je niets van, want alles is airconditioned). Het is voor ons beide (en de aap) een bijzondere gewaarwording om hier te zijn. We de-boarden en merken dan pas goed hoe groot het vliegveld is (echt enorm!). We regelen onze volgende boarding pass (was niet gelukt in Fiji) en daarna snellen we naar de Burger King: Honger!! (voor 14 000 lokale knikkers heb je hier een whopper-menu...)

Ik voel me nog best ok, Martina heeft zich wel eens beter gevoeld (the worst is yet to come...). Er zijn hier heel veel Koreanen / Japanners / Chinezen (logisch) en er is een ware overdaad aan luxe winkels (Prada, Gucci, Versace, Luis V. etc.) We lopen naar de gate en frissen ons een beetje op. Daarna maken we nog even een straalverbinding met Losser en laten we weten dat we nog in leven zijn. Rond 2130 vliegen we weer weg, in een ander vliegtuig dit keer. Dit keer gaat de reis, nog steeds met Korean Air, naar Los Angeles, USA.

Deze vlucht is een kleine 11 uur en ondanks alle turbulentie lukt het mij toch wat te slapen (Martina lukt het helaas niet zo goed). Rond 1500 lokale tijd landen we in Los Angeles. Wel erg leuk is dat we de 'Hollywood' letters vanuit het vliegtuig konden zien. De luchthaven is vooral weer bijzonder groot (6e vd wereld en de op 3 na grootste in de VS, schijnt).
Terwijl het vliegtuig gecheckt en bijgevuld wordt zitten wij - in transit -, wat voor zo'n groot vliegveld toch wel een beetje ruk geregeld is: er is geen fatsoenlijke koffiebar of zoiets. Nou ja, dan niet.

Rond 1745 uur boarden we voor de 3e en laatste keerl van deze 'vliegreis'. De service is nog steeds erg goed en wederom proberen we beide wat te slapen. We hebben nu 3 stoelen met zijn 2-en, dus dat scheelt ook. Na wederom zo'n 10,5 uur vliegen staan we rond 1030 uur lokale tijd aan de grond in Sao Paulo, Brazilie.

De douane gaat wederom soepel en rond 11 uur staan we buiten met onze tassen op een karretje. Omdat we voor onze Brasilia trip nog een ticket nodig hebben besluiten we dit gelijk hier maar te boeken (online was het ons niet gelukt). Nu we toch bezig zijn (met dingen regelen) besluiten we daarna gelijk ook maar een pakketje naar huis te sturen. Kost wat, maar dan zijn we daar ook maar van af. We sturen zo'n kleine 5 kg naar huis, scheelt weer.

Een taxi brengt ons vervolgens naar een hotel in het centrum van Sao Paulo. Het hotel (en de buurt) valt ons 100% mee. Vooraf hadden we ons wel een beetje druk gemaakt over 'hoe veilig' het nu precies hier zou zijn. Martina is erg moe, dus die valt zowat gelijk in slaap. Met de enige moeite rekken we het uit tot een uurtje of 1900 (lokale tijd) om zo te proberen gelijk in het goede ritme te komen. Helaas lukt dit slecht want beide zijn we 's nachts erg veel wakker en liggen we vanaf een uur of 4 beide klaarwakker in bed...dus zo voelt een echte 'jetlag'...

Vrijdag 25-01-2013 zijn we als eersten bij het ontbijt dat er erg goed uitziet. In de lobby van het hotel hebben ze free-wifi, dus daar maken we gretig gebruik van (we moeten namelijk nog best veel boeken voor onze reis door Zuid-Amerika). Rond 11 uur hebben we weer een hoop geregeld en dus is het tijd om de stad te gaan verkennen.

We lopen eerst langs de tourist information en daar komen we erachter dat de stad vandaag 459 jaar bestaat! Wat een toeval. Erg leuk wel, omdat het daardoor een public holiday is en er dus een best bijzonder sfeertje in de stad hangt. Vanaf de tourist information lopen we naar de kathedraal van Sao Paulo; een erg grote (8000 man) en imposante kerk. Net als de stad zelf maakt deze de nodige indruk. Sao Paulo heeft namelijk rond de 19 miljoen (!) inwoners en het stikt hier van de (lelijke) hoogbouw (erg veel Oostduitse plattenbau). Vanaf de katherdaal lopen we naar de Place de Republica (een groot park) en onderweg komen we hierdoor nog langs het eveneens imposante Theatro Municipal.

Vlakbij het Place de Republica drinken we een kopje koffie en hier lezen we de Lonely Planet tip over het Edificio Italiano. Dit 41 verdiepingen tellend gebouw heeft een bar / restaurant boven op het dak met een enorm weids uitzicht over de gigantische stad. Met 2 liften komen we op de 41e verdieping. Hier zit een vrij uniek en exclusief restaurant (zo'n servetten tent). We vragen of we zonder reservering welkom zijn en dat is het geval. Het is niet echt goedkoop en we twijfelen een beetje, maar toch besluiten we dan maar een beetje uit te pakken: na de prosecco volgt een 3 gangen keuze menu (speciaal voor deze 'verjaardag vd stad'). We wilen toch al wat eten, dus dat komt mooi uit. Erg goed gegeten met een uniek uitzicht en een goede ambiance (travelling on a shoe-string...ahum).

Vanaf het dak is het S vormige gebouw, onze eerste 'Niemeyer' (1 vd bekendste Braziliaanse architecten), goed zichtbaar. Martina vindt het maar een lelijk betonnen kolos, maar ik vind het wel wat hebben. De gelijkenissen met het latere werk van Le Corbusier zijn toch wel herkenbaar. Het gebouw (Edificio Copan, origineel uit 1951) wordt net gerenoveerd en dat is ook wel nodig.

Beide zijn we wel weer redelijk moe en ons lijf sputtert weer een beetje tegen dus terug in het hotel doen we weinig meer en rond 2030 liggen we al weer op 1 oor.

De volgende dag (zaterdag 26-01-2013), rijden we na een woelige nacht (wederom beide extreem vroeg wakker) rond 0730 weer richting het vliegveld. Dit keer nemen we een binnenlandse vlucht naar Rio de Janero (vliegen is hier sneller en goedkoper / net zo duur dan met de bus). Het is ook tijd dat we gaan, want als we opstijgen regent het in Sao Paulo.

Vanaf het vliegveld in Rio rijden we wederom met een taxi (gemakkelijkst en vooral het veiligst) naar ons volgende hostel. Deze ligt in de Copacabana. Vanuit de taxi is Christ de Redeemer al te zien. Echt cool! Het hostel is een beetje basic en erg krap maar kent een ongekende meevaller: een free upgrade naar een ensuite dubbel ipv slapen in een dorm (een slaapzaal). Het is volledig inpandig, maar wel een prima kamer. Voor morgen boeken we een stadstour met een organisatie, dus de middag gebruiken we om een van de beroemste standen ter wereld (toch wel denk ik...) te bezoeken: de Copacabana (4,5 km lang).
Echt heel strands! Harmen kan je hier zo loslaten, dat is ons al snel duidelijk. Net Bibione, maar dan iets meer grandeur. In een van de barretjes drinken we een caprinha (zoals het hoort, schijnt...). Intussen kijken we naar een partijtje strandvoetbal, best grappig. Terug in het hostel maken we verse pasta en na het eten gaan we gelijk (weer) naar bed. Beide zijn we nog steeds erg moe.

Dag 145, zondag 27-01-2013, begint relaxed met een laat ontbijt op het dakterras van het hostel. Vervolgens wachten we tevergeefs op het busje van de gids voor een rondleiding door Rio. Helaas heeft hij autopech, maar gelukkig kunnen we nog omboeken naar de middagtour. Rond 1300 stappen we daardoor pas in het busje naar 'Christ de Redeemer'. De weg ernaartoe is eigenlijk al een hele tour an sich. Eerst gaan we met ons eigen busje een stuk omhoog om daarna met een busje van het national park verder omhoog te gaan. Daarna kan je met de lift (sic) en een roltrap tot aan de voet van het beeld (38 mtr hoog) komen. Met name ook het uitzicht is indrukwekkend. Het stikt hier wel van de toeristen overigens, maar dat was ook wel te verwachten. Wel erg cool om hier zelf ook te staan met zijn 2-en.

Vanaf 'het beeld' gaan we verder naar Santa Teresa, een wel erg idyllisch en sfeervol wijkje. Vroeger reden hier ook trams (welke in films figureerden), maar sinds een ongeluk rijden deze niet meer, helaas. De hoop is wel dat deze nog weer terug komen. We lopen een stukje door de wijk en daarna rijden we weer verder, nu richting de Lapa Steps. Deze erg kleurrijke en artistiek verantwoorde trap is wel een van de highlights van Rio. De maker, een Chileens kunstenaar, is helaas afgelopen 10 januari overleden (onder dubieuze omstandigheden overigens...). Hij is 65 jaar geworden.
Het unieke aan de Lapa Steps zijn de verschillende tegeltjes van over heel de wereld die erin verwerkt zijn (oa. ook Delfs blauw en typische Hollandse tegeltjes (molens etc.)). De wijk zelf is een beetje groezelig en we zijn ook blij dat we daar niet te lang blijven. Terug in het busje rijden we door naar de kathedraal. De moderne kathedraal van Rio is werkelijk immens: er kan zo'n 20 000 man in. De diameter van het vloeroppervlak (een cirkel) is circa 100 mtr en de hoogte van de kolos is in totaal zo'n 96 mtr. Van de buitenkant is het 1 grote lelijke betonnen kolos maar van binnen heeft het met name vanwege de 4 enorme glas-in-lood ramen wel wat. Terwijl we er zijn is er een soort Braziliaanse EO-jongeren dag aan de gang. Best grappig om even mee te pikken.

Als laatste onderdeel van onze stadstour gaan we naar de Sugerloaf mountain. Via 2 kabelbanen bereiken we de top, terwijl onderwijl onze gids Fernando e.e.a. uitlegd over de stad. De naam Rio de Janero is bijvoorbeeld als volgt onstaan (zo gaat het verhaal althans):
Terwijl de Portugezen de baai van (het tegenwoordige Rio) binnen voerden, wisten ze niet wat ze zagen: is het nu een rivier, of is het een baai / uitloper van de zee? Om de discussie aan boord van het schip af te kappen besloot de kapitein (die de laatste stem had) het 'de rivier die we in Januari' ontdekt hebben te noemen. Kortweg (in het portugees): Rio de Janero! (terwijl het dus eigenlijk een baai is en geen rivier...)

En voor de voetballers: Clarence Seedorf is hier nog wel echt een held. Hij speelt (zoals de meesten wel weten denk ik) nu voor Botafago, 1 van de 4 grotere voetbalclubs van Rio. Het uitzicht en de ingang van de baai is erg mooi om te zien en net als op Gibraltar hebben ze hier ook aapjes! Deze zijn wat kleiner en heten Miku, als ik het goed begrepen heb. Ze zijn echt heel cute. Rond 1830 worden we teruggereden naar het hostel. Een erg intensieve middag, maar we hadden het niet willen missen.

Maandag, 28-01-2013, begint onze volgende reis met een organisatie. In 10 dagen zullen we met een minivan met gids en meerdere 'touristen' van Rio naar Salvador (richting het Noorden, aan de kust) reizen. De groep is wederom divers: 1 Zwitser, 1 Argentijn, 4 Aussies en een Brit (en wij dus + de aap). De gids is een Argentijnse dame van 34 jaar oud.

Dag 1 van deze trip begint met een boottochtje (met een heleboel andere mensen). Best leuk, al staat de muziek wel kneiterhard. Via een baai komen we op de open zee (veel deining) met wederom prachtige rotsen en fraaie vergezichten. Het weer is niet top, maar toch brandt de zon (die dus blijkbaar de wolken heen komt) op je huid. We blijven aan boord en drinken een biertje. De rest gaat aan land voor het strand (het 2 na beste strand van Brazilie, schijnt...), wij slaan het mooi gade vanaf de boot. In de namiddag worden we naar een hostel in Buzios gereden, waar we 2 nachten zullen blijven.

Buzios, ontdekt door Brigitte Bardoit, wordt ook wel het Saint Tropez van Brazilie genoemd. Er hangt hier een heel andere vibe dan in de grote steden Rio (6,5 miljoen inwoners trouwens) of Sao Paulo. 's avonds krijgen we een echte inside guide door het toch wel erg leuke en vooral gezellige stadje. Wat ons het meeste bij gaat blijven is denk ik het lopende buffet waar je 'per kilo' afrekend. Ondertussen weten we dat dat hier heel gewoon is. Nou ja, wij kenden het nog niet echt. Rond middernacht vinden wij het wel genoeg en met een paar anderen van de groep gaan wij alvast terug naar het hostel, lekker slapen!

Het hostel is trouwens echt hagelnieuw en op de dinsdagochtend (29-01) is het dan ook lekker wakker worden in het nieuwe bed met echt frisse witte lakens. Daarna doen we het rustig aan omdat het toch regent (ja, dat kan dus ook...) en met de groep van 10 personen hangen we tot in de middag rond in het hostel. Hierna gaan we er met een klein groepje tussenuit om toch even het stadje weer in te gaan. We drinken wat aan het strand en ook kijken we nog even wat er toch allemaal te koop is.

Woensdag, 30-01-2013, begint met een grote chocoladetaart bij het ontbijt, want Martina is natuurlijk jarig! We hadden vooral al besloten dit jaar geen cadeautjes te doen omdat deze reis 'ons cadeau aan onszelf is', maar vooral ook omdat we met een groep zijn is het wel leuk om toch even met zijn allen een taart op te snoepen. Rond 0845 uur is het uit met de feestpret en stappen we in het busje om richting Vitoria te rijden. Het is een lange rit (zo'n 8 uur) en pas rond 1700 uur komen we dus aan op een hostel op zo'n 50 km onder Vitoria. Dit is meer een tussenstop op de route en het is hier niet echt touristisch. Vanavond gaan we nog uit eten met de groep en dan zullen er voor de verjaardag van Martina (en gewoon omdat we hier zijn) nog wel wat caprinha's gedronken gaan worden.

De groep is best ok. Er zitten 2 redelijke semi-pro surfer dudes bij en wat de rest betreft laat iedereen elkaar lekker in de waarde, en is men wel gewend te reizen in een gezelschap (althans, zo lijkt het). Brazilie is heel divers en in de week dat we er nu zijn hebben we al weer heel veel gezien. Het bevalt ons hier beide (tot nu toe) prima. Het enige wat we nog een beetje missen is de zon, maar die komt vast in een paar dagen wel weer terug.

Tot snel,

Bas & Martina