Nieuw-Zeeland: Christchruch tot Queenstown

Allereerst wederom bedankt voor alle reacties en mails die de schare trouwe fans ons ook nu weer gestuurd hebben. Echt heel leuk ook wat terug te horen ;-)

We worden langzamerhand een beetje langzamer met het up to date houden van de site. Dit komt met name omdat we hier in New Zealand een behoorlijk intensief programma volgen. Ik heb het bedacht en Martina heeft me aardig vrij gelaten, dus alle schuld treft mij.

Goed. New Zealand dus. We gaan even een dag of 10 terug in de tijd. Woensdag 02/01/2013 zijn we vertrokken uit Sydney. Met een Boeing 777-300 ER (een enorm vliegtuig) die via Dubai en Bangkok naar Sydney was gevlogen, vliegen wij mee naar Christchurch. Daar aangekomen verliezen we gelijk weer 2 uur vanwege het tijdsverschil (GMT +12 zitten we nu). Eenmaal uit het vliegtuig is het weer het bekende liedje: bagageband zoeken, zooi op een kar laden en op zoek naar de courtesy bus van de rental company. Best een gedoe (beetje onduidelijk) allemaal, maar uiteindelijk komt het goed. Wij krijgen een Nissan Sunny toebedeeld met ruim 175 000 km op de teller. Beetje een pimp-bak, maar wel ruim en ongelooflijk billig, dus prima. Al onze spullen passen prima in de achterbak. We krijgen een kaart mee en het is slechts een paar km rijden naar het hostel. Het is een automaat, dus dat is voor (toch wel beetje control-freak) Martina wel even wennen.

Het hostel waar we slapen brengt het gevoel van Zuid-Afrika weer een beetje terug. De kamer is lekker fris en het bed ok. We beginnen met het overpakken van onze spullen (soort van day-pack en de rest in de auto (achterin, dus onzichtbaar)). Zodra dat gebeurd is gaan we de straat op om eens te kijken wat er nog over is van de stad Christchurch...Dat valt bar tegen. Amy (iemand die we hebben leren kennen op onze Africa trip) had ons al gewaarschuwd...Het lijkt net een war-zone. Heel het centrum is vernield door de verwoestende aardbevingen die hier in 2010 en met name februari 2011 hebben plaatsgevonden. We lopen door de Red Zone (het voormalige centrum) en het is echt onbeschrijflijk. De toren van de kerk (63 mtr) is weg en de rest van de kerk staat nog provisorisch overeind (gestut). Als het dan ook nog begint te regenen is het helemaal een troosteloze bedoening. Doorweekt komen we terug in het hostel. Met droge kleren aan rennen we naar de pizzatent om de hoek. Daarna lekker slapen in een heel fijn bedje.

Op donderdag 03/01/2013 begint onze NZ roadtrip dan echt. Rond half tien zijn we op pad richting Akaroa. De weg hiernaartoe is een ware scenic-ride. Via de 5th largest lake of NZ rijden we vanaf het vlakke Christchurch richting de oude vulkaan waar Akaroa middenin ligt. Erg mooi hier. Ook de natuurlijke haven die ontstaan is in de krater is een waar plaatje. Werkelijk prachtig! We stoppen voor foto's op de bergtop. Vervolgens rijden we door richting het plaatsje. Hier lopen we wat rond en lunchen we bij een Italiaan. We shoppen bij de supermarkt en daarna rijden we naar ons hostel in Onuku, zo'n 7 km onder Akaroa. Dit hostel ligt op een sheep farm op zo'n 340 acre land (!). De weg is steil, maar onze Sunny doet het prima.

Zodra we geinstalleerd zijn drinken we een biertje en daarna maken we nog een walk van zo'n 2,5 uur. Vanaf boven is het water en de natuurlijke baai namelijk heel mooi te zien. Ook de omgeving is heel erg mooi (bloemen, struiken en schapen (in heel NZ zijn er zo'n 40 (!) miljoen...)). Boven op de berg ontmoeten we nog een NL-stel uit Dordrecht (tja...small world). Zij zijn bijna op het einde van hun 4 weken in NZ. We wisselen nog even ervaringen uit. We lopen weer terug naar beneden en daar eten we een simpel soepje met een broodje. Daarna lekker onder de wol en dromen over dit prachtige land. Martina maakt voor het eerst in maanden ook nog even een kruik. Koelt hier namelijk vreselijk af 's nachts dus is bar koud!

Dag 122, vrijdag 04/01/2013, begint weer in de natuur. Ik laat Martina nog even slapen en loop zelf nog een stukje weer naar boven voor een iets beter zicht op het meer. Als we ontbeten hebben rijden we terug naar Akaroa (een soort klein Frankrijk middenin New Zealand). Aan de kade bij het water drinken we koffie. Vervolgens begint onze scenic ride over de peninsula (schiereiland). We rijden over de top van de krater naar Okains Bay (mooi strand) en via Stoney Bay komen we bij Little Akaroa (we zitten nu aan de buitenkant / zeekant van de krater). Hier lunchen we op een bankje in het zonnetje. Ongelooflijk mooi.

Vanaf Little Akaroa rijden we terug naar Hiltop en dan ongeveer dezelfde weg terug richting Christchurch. Dit keer rijden we via een (kleine) bergpas naar Governers Bay en Lyttleton (ook verwoest door aardbevingen). Het is ongeveer 1430 als we daar aankomen. We zoeken de coffee bar uit de Lonely Planet, maar die is nog niet (her)opend. Een andere ziet er ook prima uit en hier drinken we koffie en schrijven we de eerste kaart (vanaf NZ) naar huis. Terug op de weg willen we eigenlijk via Sumner de berg rond rijden, maar dit gaat helaas niet (weg is ook nog dicht...)). Via een wir-war van wegen komen we weer in Christchurch. Dit keer slapen we in de YMCA (jaja...haha) tegenover 'The Arts Centre' en het Canterburry Museum. Het Arts Centre is helaas nog dicht vanwege de aardbevingen, het wordt nu voor 240 miljoen NZ $ herbouwd / gerenoveerd. FYI: de totale renovatie alhier wordt geschat op 30 miljard NZ $ (zo'n 20 miljard EUR...).

Het Canterburry Museum is gelukkig wel weer open en hier wilde ik ook graag naar toe, dus gaan we ook naar binnen. Een heel erg indrukwekkende en veelzijdige collectie. Oa. over de Maori (lokale, min of meer, originele inwoners van NZ) en ook veel over de eerste Europese kolonisten. Erg interessant. De bovenverdieping is zonodig nog interessanter: een complete overzichtscollecite over de Antartic Explorers. Wat een ontberingen en wat 'cool' om te zien. Rond 1730 worden we - helaas - het museum uitgeveegd. Via het 'centrum': RE start (allemaal zeecontainers om tijdelijk alles te huisvesten) komen we bij een Coffee House waar ze ook eten serveren: en hoe! We eten een voorafje met vanalles wat (verse pasta, creme pate en een soort rosbeef) en daarna delen we twee 'mains': ik mushrooms met aardappel gratine en Martina de steak met witte saus. Erg lekker! Bij terugkomst in de YMCA (soort kruising tussen een hostel en een hotel) gaan we nog even op internet. Rond 2230 slapen we.

Zaterdag 5/1/2013, begint met koffie in een hippe koffiebar in / op een van de zeecontainers. Via de public wifi lukt het me om nog even met Birmingham (Andre & Melissa) te skypen. Rond 1130 verlaten we Christchurch en trekken we wederom 'het land' in. Op naar Geraldine en daarna de bergen in. De weg is simpel 2 baans en het is dus een beetje alsof je in een convooi de stad uit rijdt. Hier zien we de uitgestrekte landerijen en de vele hagen (tegen de wind?) nogmaals (nu vanaf de grond, eerder zagen we dit vanuit het vliegtuig heel mooi voorbij trekken). Het is bijna Nederlands vlak.

In Geraldine moeten we van de weg af en stoppen we voor supplies (fuel + food) en hier blijkt dat onze Sunny best zuinig is (1 op 12,5, ik vreesde het ergste). We lunchen in een parkje en het weer is echt prima. Vanaf de afslag is het rustiger op weg en vanaf nu komen de bergen ook snel dichterbij. Na zo'n 2 uur rijden zijn we ter plekke: een uber groen / blauw bergmeer met op de achtergrond bergen (@Lucia: zo blauw als daar in Italie, bij dat bergmeertje). Wederom: ongelooflijk mooi! En wat een weids - uitgestrekt - tafereel.

We rijden naar het sterren-wacht-centrum-kantoortje Earth&Sky en daar bevestigen we onze plekken voor vanavond. Daarna rijden we naar onze hostel voor vannacht (de Tailor-Made backpackers). Wederom is alles prima voor elkaar hier. We relaxen nog even in de ruime tuin en tegen 1630 beginnen we met lopen. Ons doel is de summit of Mt. John, waar ook het sterren observatorium staat. Bovendien heb je vanaf daar echt een mooi uitzicht op Lake Tekapo. Martina trekt het allemaal niet zo heel goed meer (alweer lopen! (warm & moe)), toch zetten we door. De klim is steil en best zwaar maar in een uurtje zijn we boven. De tocht ging vooral door een bos. Boven blijkt echter wel dat het allemaal de moeite waard was: wat een prachtig uitzicht !! Op de top is tevens een cafe gevestigd (volgens de Lonely Planet: een cafe met 1 van de beste panoramic views ter wereld (jaja, voor minder doen we het ook niet meer ;-)...Maar het klopt wel denk ik....Check!)). Hier drinken we koffie en appelsap (M.) en eten we carrot cake. Je kan het uitzicht eigenlijk niet beschrijven, je moet het gewoon zien. We lopen een rondje (het is inmiddels 1830) en daarna dalen we weer af.

Terug in de hostel drinken we een welverdiend biertje en daarbij eten we wraps. De hostel zit behoorlijk vol (max. 40 man). Best gezellig zo (wederom veel Duitsers). Om 2200 uur begint ons avondprogramma, we lopen terug naar Earth&Sky voor ons sterren-kijk-avontuur. En hoe cool is dat!

(Vanwege de geisoleerde ligging waardoor bijna geen lichtvervuiling op treedt is dit 1 van de betere plekken om sterren te spotten).

Rond 2230 vertrekken we met een busje omhoog de berg op (dus voor ons de 2e keer vandaag). Vlak voor de top moeten de lichten van het busje uit omdat anders de telescoop mogelijk beschadigd. We worden opgewacht door een enthousiaste gids die ons eerst e.e.a. uitlegd: we beginnen met het blote oog met Juptiter en daarna Alpha Centauri en Beta Centauri die de weg wijzen naar het Southern Cross (de equivalent van onze Poolster). Vervolgens volgt: de Milkyway en Saturnus, het Space station (komt langs vliegen, net zoals een satelliet (je ziet alleen een reflectie))en natuurlijk Orion en Orion's belt (het 'steelpannetje', althans, de bodem)). We mogen ook door een grote telescoop (160x vergroting) in zo'n koepel kijken: erg leuk en interessant allemaal. De mooiste van allemaal vinden wij misschien nog wel de wat kleinere telescoop waarmee alles 25x vergroot wordt (zo'n lange kijker). Je krijgt dan toch een heel ander beeld. Het waait behoorlijk boven op de berg maar het is niet koud (we hebben warme kleren aan). Als we weer in de bus stappen voelen we ons behoorlijk klein We zitten vol nieuwe indrukken en beiden vonden we dit wel echt een unieke ervaring. Moe maar voldaan stappen we rond 0130 in bed.

Zondag 6/1/2013 begint met een heel klein beetje uitslapen. Rond 1000 uur zijn we weer op weg voor de relatief makkelijke en korte rit naar Mt. Cook village (120 km). Over het irrigatie kanaal en door een Lord-of-the-Rings / Hobbit achtig landschap rijden we langzaam richting het majesteuze Lake Pukaki met op de achtergrond Mount Cook (jaja, daar is ie weer, we volgen wederom de sporen van Captain James Cook). De berg is overigens vernoemd naar Cook door Captain Stokes van de HMS Acheron.

Het ene uiteinde van het meer is natuurlijk de perfecte lunch spot, dus daar maken we dankbaar gebruik van. De bussen rijden af en aan, met voornamlijk Japanners erin ('Me take picture, yess?!'). Na de foto's en lunch rijden we verder. De weg langs het meer is spectaculair en maakt erg veel indruk. Zo tegen 1330 arriveren we aan het eind van de weg in het plaatsje Mt. Cook Village. We checken in en lopen door naar het informatiecentrum. Hier maken we een plannetje voor de dag. Eerst gaan we naar het Sir Edmund Hillary Alpine Centre voor de docu over zijn leven en met name zijn 'conquest of the Mt. Everest'. Heel erg fascinerend en indrukwekkend. Zoals jullie natuurlijk wel weten ;-) was hij de eerste die de Everest heeft beklommen. Hij wordt mede daarom ook wel gezien als 'the greatest New Zealander of all times'. Erg tragisch is wel dat zowel zijn goede vriend als zijn vrouw en dochter zijn omgekomen bij een vliegtuigongeluk (2 verschillende crashes).

Als we weer buiten staan gaan we terug naar het hostel en pakken we de auto naar de Hooker Vallei. Vanaf hier begint onze track / tramping (zo heet dat hier) tocht richting de voet van Mt. Cook. Via het Alpine monument (70 doden (!) alleen al op Mt. Cook) en 2 swing bridges komen we in de vallei. Continu worden we omringd door kolkende ijswater rivieren. Heel erg mooi en bijzonder om te zien. Uiteindelijk komen we uit bij de voet van de berg, waar gewoon ijs ligt! We zijn dan al bijna 2 uur onderweg en het is al 1900 uur. De terugtocht is iets kouder (de zon verdwijnt achter de bergen) en tegen 2015 zijn we terug bij de auto. Snel terug naar de hostel waar we een simpele pasta maaltijd eten. Daarna nog even lekker in bad en daarna goed slapen. Een heel bijzondere en geslaagde dag.

De volgende dag staan we al weer vroeg op (maandag 7/1/2012). We komen nog dagen tekort hier! Ook lees en schrijf ik meer dan dat ik aan het lezen van boeken toe kom (niet erg hoor!). Rond 0800 uur maak ik Martina wakker en sleur ik haar uit bed. Slapen kan later wel. We ontbijten simpel en met Mr. Cook in onze spiegel rijden we de weg langs het meer terug richting de kust. Ik rij zelf voor de verandering (bovendien is M. ook nog niet echt 'wakker'). Het is wederom een erg mooie route, we stoppen nog even weer bij een look-out om voor de laatste keer dit unieke uitzicht in ogenschouw te nemen. Via een stelsel van stuwmeren en stuwdammen rijden we richting de kust en het prachtige plaatsje Oamaru. Dit plaatsje was een waar economisch handelscentrum in de laat 19e eeuw. Mede daarom staan er nu enorm veel gebouwen uit de Victoriaanse stijl (banken en public buildings). We checken eerst het museum (vanwege de regen) en daarna gaan we lunchen en koffie drinken bij 'Steam'. Erg goede verse juice en lekkere koffie. Ook de quiche smaakt erg goed. We lopen gedurende een droge periode door het stadje en dat is erg leuk en vooral netjes gerestaureerd.

Rond 1430 stappen we weer in de auto en rijden we de laatste 100 km naar Dunedin. Als we daar aankomen is het erg dreigend en drupt het af en toe al flink. Terwijl Martina parkeert check ik in in de 'On top backpackers'. Ik krijg al het gevoel dat we niet helemaal goed zitten hier (ze kennen ons niet bij het inchecken...) en later blijkt inderdaad dat als we op interet kijken dat we eigenlijk ergens anders hadden geboekt! Oeps...Gelukkig kan ik alles nog rechtzetten en na mijn excuses te hebben aangeboden gaan we op weg naar waar we eigenlijk zouden logeren. (Doordat we voor NZ alles vooruit hebben geboekt zijn alle namen mij een beetje gaan duizelen en ik was er echt van overtuigd dat we in de eerstgenoemde zouden slapen. Dit was dus niet het geval...).

Als we weer buiten staan gaan we lekker naar een Italiaan en daarna lopen we via de supermarkt (supplies) terug naar ons goede hostel (ensuite, dat is ook echt fijn hoor). Op de kamer kijken we op TV nog even CSI-NY (2 afleveringen), dat hebben we allang niet meer gedaan. Rond 2230 slapen we.

Dinsdag, 8/1/2013, volgen we weer onze normale ochtend routine. Dit keer drinken we echter koffie bij de Starbucks! Niet verwacht die hier tegen te komen. Voor Martina hebben we gelijk maar een mok gescoord (helaas geen Dunedin, maar een gewoon 'New Zealand' mok. Ook leuk hoor). Erg leuk en relaxed stadje dit. Doet behoorlijk Engels aan en er hangt een beetje zo'n studentenstad-vibe (a la Cambridge). Tegen 0930 uur rijden we richting de Otago Peninsula (het schiereiland voor Dunedin). We rijden over een bergkam het schiereiland op. Als eerste stoppen we bij het Soldier's Monument. Het weer is prima, beetje Engels wel. Veel wind en tussen de wolken schijnt de zon. Vanaf het monument hebben we een prachtig over- en uitzicht over de Peninsula.

Na deze korte kennismaking rijden we door richting Sandlfy Bay. Via Seal point Rd bereiken we de parkeerplaats en vanaf daar begint onze queste naar 'Sealions'. Volgens de Lonely Planet en de bordjes zouden ze hier in het wild moeten zitten. Als we helemaal het strand zijn over gelopen (wat een wind: we worden zowat gezandstraald (wel een fijne scrub! ;-)) komen we bij een kijkhutje. Vanaf hier zien we een grote groep zeehonden op de rotsten liggen. Wel een mooi gezicht hoor. Op het strand hebben we inmiddels ook een zeeleeuw gespot (een hele grote). Zeeleeuwen zijn groter dan zeehonden en deze zitten meestal op het strand, waar zeehonden vooral op de rotsten op het land komen. Als we terug willen verspert een zeeleeuw onze weg over het strand terug, dus moeten we omlopen via de duinen (wat eigenlijk niet mag...). Via een behoorlijke omweg en een best zware tocht (je zakt echt ver weg in het mulle zand) komen we uiteindelijk rond 1200 uur terug bij de auto. Martina is het wel een beetje zat, al die wind, dat zand en de combinatie daarvan in je oren. Ik krijg ook steeds meer respect voor die schapen, die hier met weer en wind gewoon blijven grazen.

Vanaf de carpark rijden we een stukje terug naar de toegangspoort tot Larnach Castle. Dit 'kasteel' is meer een Victoriaans landhuis dat wel echt heel netjes gerestaureerd is. Ondanks de tijd kopen we toch een 'full ticket' voor de tuinen en het kasteel. We lunchen in de auto.

Het landhuis / kasteel is zoals de foto's ons al voorspelden: een groene - landelijke - tuin met fontein(en), veel glas in lood, ornamenten en een torentje met de NZ-vlag in top. Binnen zijn kosten noch moeite gespaard (over het houtsnijwerk van het plafond in de main lobby: hier zijn 3 mensen, full-time, 6,5 jaar (!) mee bezig geweest). We lopen door het kasteel via de self guided walk en dat is echt heel leuk en reuze interessant. De familie historie is behoorlijk tragisch (Mr. Larnach is 3x hertrouwd en heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd, ook was er veel ruzie over geld en erfenissen...). Als we rond zijn drinken we nog een kopje koffie in de ballroom. Wederom een erg leuk uitstapje.

Terug in de auto rijden we verder de peninsula op richting Weller's Rock. Hier hebben we een 90 minuten boat trip geboekt om de Royal Albatross te zien (een beetje de A380 onder de vogels, alleen dan veel gracieuzer). En dat lukt ook! We zien zelfs 3 verschillende soorten. Met hun 3 meter (!) wingspan is de 'Royal' natuurlijk het meest imposant). We zitten voor op het dek van de boot en vanwege het audio commentaar van de kapitein, de zeer behulpzame gids en de verrekijkers kunnen we alles heel goed zien. Martina had wel gelijk: vanaf het water heb je werkelijk een uniek zicht op het wildlife alhier (we zien oa. lepelaars, wederom zeehonden op de rotesen en allerlei andere vogels (@Koen: sorry, ik ben geen expert)). De 90 minuten vliegen voorbij. Het weer is goed en ook de tijd is prima. Wederom erg geslaagd! Als we weer op de wal staan is de wind inmiddels wat gaan liggen.

We hebben nog even maar toch rijden we alvast richting ons laatste 'wildlife' momentje van vandaag: De Yellow-Eyed Pinguin Conservation Centre. Van deze pinguins zijn er volgens schattingen nog zo'n 700 ter wereld. Via een stelsel van gangen en bunkers (a la Normandie lijkt wel...) zijn ze te bewonderen. Na een korte uitleg gaan ook wij lopen en dit is toch ook wel weer uniek te noemen. Erg mooie beesten en erg bijzonder om te zien. Ze hebben net jongen gekregen (1 a 2 per stel) dus deze zijn ook te bewonderen: een soort hairy furrballs die de hele dag niets anders doen dan wachten tot pa of ma terugkeert met verse vis uit de zee. Het is 1900 uur als we weer terug rijden richting het mainland. In Dunedin parkeren we de auto bij het hostel en vervolgens gaan we lekker eten bij een Vietnamees. Prima afsluiting van de dag en een keer wat anders. Rond 2130 liggen we in bed.

Woensdag 9/1/2013 skyp ik 's ochtend eerst even met mijn ouders. Erg leuk. Hierna staat Martina ook op en na het ontbijt snellen we ons naar onze laatste stop te Dunedin: het historische centraal station. Volgens de boekjes is dit 1 van de meest gefotografeerde gebouwen in NZ en dat is denk ik ook wel terecht. Met name het tegelwerk (veel mozaiek) en de trappen en balkons zijn imposant. Er zit ook nog een Hall of Fame van NZ sportheroes maar die laten we even voor wat het is. Rond 1015 rijden we Dunedin uit (waar we op zich nog best even hadden willen blijven: van de stad zelf hebben we helemaal niet zo heel veel gezien...).

Via de wegen door het binnenland bereiken we Grove en vanaf daar rijden we door naar Manapouri. Hier hebben we een soort van cabin op een heuvel geboekt. Helaas is het onderweg erg dicht getrokken (zoals voorspeld) en tevens is het behoorlijk gaan regenen. Onderweg hebben we inkopen gedaan (maar goed ook). Bij en rond de cabin is het vooral heel erg nat en daardoor waterkoud. We installeren ons in de cabin en vanwege de kou en om dus een beetje op te waremen proberen we het vuur aan te krijgen (er staat zo'n ouderwets fornuis in de hoek).
Ondanks 3 acedemische titels en 2 - op papier - heel slimme mensen kunnen we echter maar moeilijk een vuur aankrijgen. Het hout is nat en door een gebrek aan kranten, terpentine en echt klein hout is het erg lastig. Door middel van hulp van het gasstel lukt het ons uiteindelijk om de fik er goed in te krijgen en dat is toch wel heel erg fijn en vooral lekker warm!

We eten lekker bij de haard en met kaarslicht is het best heel gezellig. De avond valt en door de mist en regen zien we nu helemaal niets meer. Tegen 2130 kruipen we lekker in het grote bed. Heerlijk slapen.

Op donderdag, 10/1/2013, staan we vroeg op omdat we vandaag naar de Milfod Sound zouden gaan. Gisteren hadden we echter al van de eigenaar vernomen dat de weg naar de Miford Sound er waarschijnlijk uit ligt vanwege avalanches (rotsen op de weg / landslide). Tja. Ook dat is New Zealand.

Onze tocht naar en over de Milford Sound komt dus op losse schroeven te staan. Martina belt 's ochtends met de reismaatschappij waarbij we geboekt hebben en inderdaad, de weg is afgesloten, dus je kan nu niet in Milford Sound komen (dit ligt in de Fjordlands, in het Zuidwesten van het zuider eiland). Erg jammer, maar het kan niet altijd maar mee zitten. We besluiten 1 dag te wachten in Te Anau (waar we toch al zouden slapen) en het vanaf daar aan te kijken. Via de haven van Manapouri en het ook wel prachtige Lake Manapouri (het is inmiddels een klein beetje opgeklaard, al is er nog steeds erg veel mist) rijden we langzaam richting Lake Te Anau (een enorm meer, het grootste van het Zuidereiland).

In Manapouri hebben we ons nog op de lijst voor de glowworm Caves Tour laten zetten, maar later zal blijken dat ook dit niet door kan gaan (de grotten zijn overstroomd vanwege de heftige regenval). In Te Anau gaan we eerst maar aan de koffie in een wel erg leuk tentje. Rond 1200 uur rijden we naar de hostel en dit is zeer goed geregeld. Ze hebben ook genoeg binnen entertainment (DVD'tjes), dus dat komt goed uit. 's avonds eten we zelfgemaakte lasagne. Hopelijk morgen wel naar de Milford Sound!

Vrijdag, 11/1/2013, hebben we meer geluk (de foto staat inmiddels al op faceboek): rond 0830 is duidelijk dat de weg open is: we kunnen toch naar de Milford Sound!

De eerste 60 tot 70 km gaat lekker vlot en het landschap is werkelijk prachtig. Rond 1000 uur snappen we waarom de weg dicht was: een deel is compleet weggevaagd door een vallende rotspartij! Bizar dit en heel erg niet-Nederlands. Gelukkig is het wegonderhoud op dit stuk snelweg (120 km) erg goed geregeld. Als we bij de 'Homer' tunnel aankomen zien we wederom sneeuw en glaciers. Erg koud ook hier (voor ons dan...). Omdat we moeten stoppen voor de tunnel (eenrichtingsverkeer) hebben we ook de kans om de zeldzame Kea, de mountain parrot, wat beter te bekijken. De Homer tunnel is vooral oud en loopt over een slope van 1 op 10 naar beneden (ongeveer 1200 mtr lang). Aan de andere kant is het ook erg koud maar wel wat helderder. Rond 1100 uur zijn we in Milford Sound. Het stadje zelf stelt eigenlijk niets voor. Het is meer een naam op de kaart en bestaat uit nauwelijks meer dan een vliegveld, een cafe/restaurant, een parkeerplaats en natuurlijk de cruise-terminal.

We hebben de cruise van 1145 uur en wederom staan we niet op de lijst (dit gebeurt ons hier heel vaak, echt bizar). Gelukkig komt het goed (die hut aan de telefoon gisteren had ons op de oktober cruise geboekt...). We relaxen nog wat en rond 1130 boarden we de 'Lady of the Sound'. Het is gelukkig niet zo druk. De lunch aan boord is prima, evenals het uitzicht! Zodra we het eten op hebben gaan we snel naar het bovendek. Er hangt wel wat mist, maar dat geeft niet. Wat prachtig om dit te (mogen) zien. Wat uniek!

We varen een rondje door de sound. Via de vishaven (veel export naar Azie) varen we linksom. Prachtige watervallen (mede ook vanwege de vele regen), wederom zeehonden en schitterende bergen brengen ons langzamerhand naar de ingang van de sound (ruim 500 mtr breed). De naam 'sound' is eigenlijk niet van toepassing omdat deze bergpartij niet is uitgeslepen door een rivier, maar door een gletsjer. De term 'fjord' is dus eigenlijk meer op zijn plaats. Via een megawaterval van 155 mtr en het 'underwater discovery centrum' varen we langzaam terug. Het discovery centrum is ook wel echt de moeite waard: hier volgt meer uitleg over de sound en de condities op grote displays. Het mooiste en meest bijzondere hier is echter de unieke kijk onder water: via een trap kanje afdalen naar beneden en ondr water kijken naar de vissen en planten (oa. 'black coral'). Wederom heel indrukwekkend. Het zoete smelt en regenwater ligt als een deken van 6 tot 10 mtrdik boven het zoute zeewater. Het wordt gescheiden door een soort olie achtige laag. Langzaamaan varen we terug naar de cruise terminal. In gedachten zeggen we 'dag' tgen de sound en rond 1500 uur rijden we weer omhoog richting 'Homer' tunnel. We stoppen onderweg terug nog bij 'the Chasm', een roaring water whirlpool (wat een geweld) en de mirror lakes: een unieke weerspiegeling van de bergen in het lake.

Rond 1800 passeren we Te Anau en via dezelfde weg als we gekomen zijn rijden we richting Queenstown. Het is al 1900 uur als we eindelijk het meer van Queenstown zien (wederom een bak water). Rond 1945 zijn we bij de youthhostel (YHA) en checken we in. Het was veel rijden (oa. vanwege de dag 'wachten'), maar wat een dag! Moe maar voldaan vallen we in slaap.

Gisteren hebben we de dag wachten schade van het verliezen van tijd in Queenstown een beetje ingehaald door 's ochtends alsnog zoveel mogelijk van Queenstown proberen te zien. We zijn begonnen bij Patagonia (een koffiebar met zelfgemaakt chocola). Jeetje wat een vitrine vol! (@Lucia, daar loopt je het water werkelijk van in de mond). Vervolgens ook hier een onderwater observatorium bezocht voor wildlife in het lake. Vooral de duikende eenden zijn zeer cool (en wat een eorme zalmen!). Ten slotte nemen we nog de skyline (ski liften) naar boven op de berg met een prachtig uitzicht op de stad, het lake en de bergen er om heen. Daar lunchen we en liggen we wat in het gras van het uitzicht te genieten. Rond half 3 vervolgen we onze weg naar Wanaka (aan Lake Wanaka).

Terwijl ik dit allemaal typ zitten we dus in Wanaka, met uitzicht over het prachtige meer. Vandaag (zondag 13/1/2013) rijden we naar Fox Glacier, via de Haast pass. Over een week of wat volgt het 2e deel van Nieuw Zeeland als het goed is, dus tot dan!


Groeten,

Bas & Martina

PS. Foto's volgen weer zo spoedig mogelijk!

PS2 @ Lydia. Om nog antwoord te geven op je vraag bij het vorige verslag, dat deel van het Zuidereiland doen we helaas niet... We hebben ergens een keuze moeten maken, en omdat we al walvissen hebben gezien in Zuid-Afrika en dis niet echt de goede tijd is om te spotten, slaan we dat dus over.