South Queensland: Rockhampton to Granite Belt

Als we dit verslag typen zijn we inmiddels net iets over de helft van onze trip zoals Saskia bij het vorige verslag a terrecht opmerkte. Echt ongelooflijk hoe snel de tijd gaat!

Goed, het vorige verslag hield op bij vrijdag 07-12. Ik begin dus weer bij zaterdag 08-12. Vanuit Rockhampton zijn we via Anges Waters naar de Town of 1770 gereden. Vanaf hier zullen we morgen een duik en snorkel trip maken naar 'Lady Musgrave Island'. Onze laatste trip naar een van het meest zuidelijkste punt van het prachtige Great Barrier Reef.

Op zondag 09-12 staan we redelijk vroeg op. Rond 0715 hebben we onze check-in voor de boot. Eenmaal aan boord varen we rond 0830 de lagoon uit. We worden al gewaarschuwd en het komt ook uit: de tocht naar Lady Musgrave Island is niet erg prettig...Samen met een cordon Japanners wordt ik (Bas) na ongeveer 45 min dan ook goed zeeziek en mijn complete ontbijt komt er weer uit...(voor mij de eerste keer dat ik dit heb, ondanks het vele varen op de Noordzee...). Nou, dan weet ik ook eens hoe dat voelt...
Hopen maar dat de terugtoch beter is (als het goed is wel, dan varen we namelijk met de 'swell' mee). Na zo'n 1,5 uur varen komen we rond 1030 uur aan bij het eiland en de natuurlijk gevormde lagoon (compleet van koraal). Heel bijzonder. Door een opening in het koraal varen we de baai bij het eiland binnen: een prachtig gezicht. We meren af bij een vast ponton en omdat we een baai liggen, liggen we mooi beschermd.
Op het ponton is een onderwater corridor waar je achter glas alles goed kan zien. Ze spelen een beetje vals door met lokvoer te zorgen dat er genoeg vis te zien is, maar het is er niet minder mooi om. Om 1100 uur stappen we op een 'glass bottom boot' (gewoon een boot met een plaat glas in de bodem ;-)) en gaan we aan land. Vooraf zijn we in 4 groepen ingedeeld en deze gaan om de beurt duiken / snorkelen / naar het eiland / lunchen / varen met een ander bootje. Best goed geregeld dus (wel een beetje 'massa' tourisme, maar wat wil je ook voor zo'n prijs).
Het is een vrij jong eiland (zo'n 10 000 jaar oud) en het groeit nog steeds. Als ik de gids moet geloven zijn de Whitsundays ook zo begonnen (maar die zijn dus al veel ouder). Door de beschermende ligging van het vele koraal heeft het eiland de gelegenheid om aan te groeien en hierdoor kan het dus zo zijn dat over pak 'm beet een paar miljoen jaar hier een 2e Whitsundays is gevormd. Wel een bijzonder verhaal dus.
Ook het ecosysteem op het eiland is wel een apart verhaal. Omdat er relatief veel wit (gezuiverd en dus niet voedzaam / vruchtbaar) zand is hebben de bomen hier een list bedacht: ze scheiden een soort vruchtjes uit die op de veren / vleugels van de vogels gaat zitten waardoor deze zo zwaar worden dat ze niet meer kunnen vliegen en vervolgens door de honger overlijden. Zo'n 20 000 van de 40 000 vogels komen hierdoor jaarlijks om. De vogels dienen als compost voor de bomen. Best ingenieus en wreed tegelijk.
Op de weg terug zien we ook onze eerste blue dotted stingray onder onze glass bottom boot. Cool. Die had ik sinds Sudan niet meer gezien. Terug aan boord van het ponton wordt gelijk de lunch geserveerd en na de lunch maak ik me klaar om te gaan duiken terwijl Martina gaat snorkelen. Qua duiken is het hier wel echt de moeite waard (en ik heb toch al best wat gezien): we blijven binnen de lagoon en gaan maximaal zo'n 6 meter diep. Het koraal is ontzettend divers (in kleuren en types) en heel erg mooi (heel groot en gezond ook (weinig tot geen beschadiging). Ook de vissen zijn de moeite waard (erg veel verschillende soorten). Ook het zicht is echt prima. Een erg mooie afsluiting van onze trip langs het reef. Als ik weer bovenkom gaan we samen oook nog even snorkelen. We snorkelen een stuk bijgelegen koraal rond en wijzen elkaar allerlei vissen en koraal aan. Echt cool!
Rond 1500 uur maken we ons klaar om terug te gaan. De terugweg brengen we boven dek door. Geen geschommel dit keer gelukkig. Eenmaal terug op dezelfde camping gaan we gelijk lekker douchen. Daarna eten koken (pasta met witte saus) en dan lekker slapen.

Op de volgende dag (maandag 10-12) wordt ik niet zo vermoeid wakker als anders. Niet zo diep en maar 1x duiken is toch een stuk aangenamer voor je lichaam. Rond 0915 uur rijden we de camping af en via een rondje door de town of 1770 (met weer een James Cook monument, hoe kan het ook anders) rijden we naar Rockhampton. Hier volgen we weer het gebruikelijke huishoudelijke programma (tanken, shoppen en even snel internetten). Als we hier mee klaar zijn rijden we naar een camping in Burnett Heads. Hier krijgen we ook de eerste paar regendruppels op onze kop. Hmmm....
Gelukkig schijnt in de namiddag de zon alweer. We eten vroeg omdat we vanavond een encounter met de turtles hebben. November tot Februari is namelijk de tijd waarin de turtles hun eieren leggen. We hebben een tour geboekt - om dit 'live' mee te maken - en om 1900 uur worden we in het bijbehorende informatiecentrum in Mon Repos ontvangen. Erg interessant!

Rond 1915 vertrekt de 1e groep en na 1 vals alarm (de schilpad keerde halverwege weer terug naar zee) zijn wij ook aan de beurt. Door een wildlife ranger (type Steve Irwin) worden we in het pikke donker het strand op geleid (erg mooie sterrenhemel trouwens!). Zodra de schildpad begonnen is met haar nestje bouwen mogen we achter haar (ter info: deze schildpadden zijn zo'n 1,2 mtr lang) plaatsnemen om te kijken. Op een gegeven moment geeft de ranger aan dat ze is begonnen met eieren leggen (zo'n 120 - 150 stuks). Dit duurt zo'n 15 minuten. Eenmaal klaar mogen er meer lichten aan en mogen er ook foto's gemaakt worden. Heel erg bijzonder om dit hier mee te mogen maken en erg indrukwekkend om te zien. De schildpad dekt de legplaats af met zand en eenmaal klaar waggelt ze terug naar zee. Wij volgen op gepaste afstand. Rond februari-maart komen de meeste eitjes uit en dan begint de run over het strand naar de zee. Ongeveer 1 op 1000 mini schildpadjes wordt daadwerkelijk zo oud als zijn moeder (rond de 30e levensjaar leggen ze voor het eerst eieren). Het bijbehorende informatie en onderzoekscentrum geeft ontzettend veel goede informatie en het is ook echt nodig dat ze dit doen, want er was een tijd waarin de schildpad met uitsterven werd bedreigd (nu nog, al gaat het al wel een stuk beter). Wat ze oa doen is: de schildpadden taggen (zodat ze kunnen bijhouden hoe oud ze worden, of ze ook terug keren etc.), de nesten verleggen naar hoger gelegen gebieden (zodat ze niet onder water stromen), vossen uit de buurt houden (die eten de eieren op), de lichten in de omgeving zoveel mogelijk verduisteren (anders kunnen de kleine schilpadjes de zee niet zien) en het strand gedurende het broedseizoen zoveel mogelijk vrij houden van toeristen / bezoekers. Mon Repos is namelijk een van de gebieden waar echt heel veel schildpadden komen om eieren te leggen. Voor ons een geslaagde en unieke ervaring. Tegen 2200 uur zijn we terug op de camping en gaan we ook gelijk naar bed.

Op dinsdag 11-12, we zitten nog wel een beetje vol van gisteravond, rijden we via een scenic drive via oa. Childers naar Hervey Bay. Eenmaal daar besluiten we om maar 1 dag naar Fraser Island te gaan ipv de vooraf geplande 2 (oa. vanwege de tijd, het budget en omdat we al zoveel 'specials' hebben onderweg). We boeken een tour voor de volgende dag. Op de camping waar we staan hebben ze free wifi, ook wel eens weer fijn. Het is hier wel weer wat kouder, dus de lange broek kan ook weer eens een keer aan.

Op woensdag 12-12 worden we om 0715 uur opgehaald voor onze trip naar Fraser Island. Met een luxe touringcar met 40 andere inzittenden worden we naar River Heads gereden. Vanaf daar vertrekt de ferry (soort oversized landingsvaartuig) naar Fraser Island. Eenmaal op het eiland staat wederom een touringcar klaar om ons over het eiland te rijden (wel een 4WD dit keer: alleen zandwegen hier). Het weer valt naar onze maatstaven wel een beetje tegen (bewolkt met af en toe een zonnetje). We stoppen eerst op ongeveer het midden van het eiland bij Central Station (Fraser is ongeveer 15 km breed en 125 km lang). Hier was vroeger het centrum van de houthakkerij op dit eiland. We lopen een ronde over de boardwalk en de gids (tevens de driver) vertelt enthousiast wat we allemaal zien. Vanwege de dikke laag 'wit' zand wordt al het water driedubbel gezuiverd en dit levert een erg schone en bovenal heldere 'creek' op. Eenmaal terug in de bus rijden we door naar het resort 'Eurong' langs het bekende '75 mile' beacht. Het resort valt ons allebei eigenlijk een beetje tegen (kaliber Oost Duitse plattenbau) en ziet er redelijk massaal uit. Na een korte stop met goede koffie rijden we met de bus / truck het strand op. Er zijn genoeg andere touristen (oa. nog een daytour bus), ook in 4x4, maar toch valt de drukte me mee. FYI: Per jaar bezoeken ongeveer 375 000 (!) mensen Fraser Island (er woont nog geen 200 man permanent). De zee is door het wat slechtere weer lekker ruig en dit heeft toch ook wel wat.
Het strand fungeert tevens als snelweg en start- en landingsbaan voor de vliegtuigjes van de scenic fligths. We stoppen nog bij het bekende wrak van het schip voor een fotomoment en gaan dan snel door naar de zandformatie en een fresh water creek (zoet water wat de zee in stroomt). Hier zien we ook onze eerste 'dingo'. Een soort extreem wilde hond, die afstamt van de Aziatische wolf. Op Fraser Island zijn deze van heel Australie nog het meest puur omdat ze bijna niet gemengd zijn met de 'common (wild)dog'. Vanaf hier rijden we weer terug naar Eurong Beach Resort voor lunch. Best prima, met name de ceasar salad valt erg in de smaak. Na de lunch en koffie rijden we terug richting de ferry. Rond 1515 uur stoppen we nog bij Lake McKenzie. Een fresh-water lake compleet gevoed door regenwater, op zo'n 100 mtr boven zeeniveau. Erg mooie kleuren. We blijven hier een uurtje en dan gaan we terug naar de ferry. Eenmaal terug op het vaste land worden we met de bus weer netjes 'thuis' afgeleverd. We sluiten de dag af met eten bij Paolo's: pizza! (erg goede espresso ook (meestal krijg je namelijk een short-black...)).

Op donderdag 13-12 regent het (een unicum voor ons...sorry). Toch maar opgestaan. Rond 0900 uur rijden we weg en onderweg naar onze eindbestemming van vandaag stoppen we nog in Maryborough; de geboorteplaats van de 'schepper' van Marry Poppins. We blijven hier voor koffie, lunch, een paar foto's en het traditionele afschieten van het kanon. Best leuk en grappig. Rond 1330 uur zijn we weer op weg en via de A1 en M1 rijden we verder richting Brisbane. Het landschap veranderd gestaag, het wordt langzaamaan meer mediterraan (lijkt wel een beetje op Zuid Frankrijk hier). Bij Nambour nemen we de afslag naar het 'hinterland' en via Route 23 rijden we de bergen in. Vanaf hier hebben we een fantastisch uitzicht over het gebied tot de kust. Heel erg mooi! We stoppen op een camping vlak voor Landborough met een mooi uitzicht over de vallei. Vanaf hier zullen we morgen de Glass House Mountains verkennen.

Het was best koel vannacht dus we hebben voor het eerst eens weer met de deur dicht geslapen (meestal hebben we de zijdeur open en er een muskito net voor tegen de muggen). Vrijdag 14-12 begint met koffie buiten de deur in Montville. Daarna nemen we wederom een scenic route om uiteindelijk in de Glass House Mountains uit te komen. Van veraf is het een heel mooi gezicht, deze zwarte, van oorsprong vulkanische, uitstulpingen boven het landschap. Via kleine, korte sluip-door, kruip-door weggetjes verkennen we het gebied meer in detail. Vanaf het look-out point hebben we een mooi uitzicht over het merendeel van de 16 bergen. Deze mountains zijn trouwens als eerste, hoe kan het ook anders, omschreven door Captain Cook (ja, die man was er vroeg bij...)
Na de lunch blazen we over de A1 en de M1 door naar Brisbane (wees gerust, onze camper rijdt na 110 km / u niet meer zo fijn (alles begint te rammelen), dus meestal rijden we 90 tot 100). Eenmaal bij Brisbane pakken we eerst nog een lookout mee (Mount Cootah). Dit geeft gelijk een goed overzicht van de stad Brisbane en met name van het Central Business District (CBD). Veel hoogbouw in deze stad met zo'n 2 miljoen inwoners. Vanaf de lookout rijden we via de M3 naar de camping. Bij afrit 14 gaan we eraf en rijden we zo ongeveer zo de camping op. Eenmaal daar ga ik vroeg koken en daarna kijken we nog een film (The girl with the dragoon tattoo).

Vanochtend, zaterdag 15-12, vroeg op zodat we op tijd in de stad (Brisbane) kunnen zijn. Middels een snelbus rijden we de 15 km terug naar het CBD in nog geen 20 minuten. We ontbijten aan King's George square (soort stadhuisplein). Het weer is echt prima (strak blauwe lucht). Het stadhuis zelf wordt helaas gerenoveerd, dus het is evenals het Brisbane Museum, gesloten. Mede daarom, en omdat we voor ons New Years Eve (later meer....;-))event nog kleren nodig hebben, zijn we maar de koopgoot van Brisbane ingedoken. Rond het CBD aan Queens street zit zo ongeveer elke winkel die je maar kan bedenken.

Het duurt even, maar Martina heeft rond het middaguur een elegant blauw jurkje, schoenen en blauwe nagellak op de kop getikt.
De middag gebruiken we om een wandeling uit de Lonely Planet te doen. Deze brengt ons langs alle parken en paden in het CBD en geeft ons een goed overzicht van de binnenstad. Rond 1330 lopen we als vanzelf (weer) tegen een Bavarian cafe aan en hier drinken we een lekker Duits Weissenbier. Hierna vervolgen we onze wandeling langs en door de Botanic Gardens, Southbank en over de Victoria Bridge terug de stad in. Eenmaal terug in de stad doen we nog een coffee bij de StarBucks (+ mok!) en daarna kopen we voor mij nog een wit shirt dat we al eerder hadden gezien.
Ook omdat we al wel trek krijgen haasten we ons terug naar de river bank naar een visrestaurant (met uitzicht op de brug) dat we al eerder gespot hadden. Ik neem de zalm en Martina gaat voor de mosselen en garnalen. Ziet er goed uit en smaakt ook prima! De tent zit goed vol en zo te zien is het ook bij de locals erg in trek. Als we weer buiten staan is het inmiddels schemer donker en is er een ware kerstoptoach aan de gang richting de grote verlichte kerstboom op het centrale plein. Zo komen we toch al vast een beetje in de kerst stemming (voor zover dat wil overigens, met continu mooi weer in je korte broek...).

De volgende dag, zondag 16-12, rijden we nu met de camper terug de stad in. Via de M3 rijden we tot recht in het centrum en we parkeren onze 'Wally' zo ongeveer in de koopgoot (parkeren is hier zondag gelukkig niet zo duur). Ik wilde nog kijken voor een broek dit lukt ook (wederom voor NYE). Weer terug op straat doen we nog een laatste koffie op het stadhuisplein. Ook werken we de (land)kaart bij die we gisteren gekocht hebben (we houden de route bij op een grote kaart, net als in Afrika).

Zo rond de middag is het wel tijd om te gaan. Via Ipswich rijden we naar een gebied dat wel wordt aangeduid als de 'Granite belt'. Dit ligt op circa 900 mtr boven zeeniveau en dat merken we: via een redelijk heftige klim bereiken we een soort plateau met vanaf daar prachtige weidse uitzichten. Rond 1615 uur komen we aan in Stanthorpe. Op zo'n 5 km ten zuiden van dit stadje (soort centrum van de streek) parkeren we onze camper en boeken we voor morgen een wine tasting trip. De camping is erg simpel en lijkt erg veel op een backpackers qua publiek. Na een beetje rondvragen blijkt ook dat er erg veel seizoensarbeiders hier verblijven (de wijn- en fruitboeren in de regio bieden erg veel werk).

Maandag, 17-12, is de dag van onze wine tasting trip, maar niet voordat we de ochtend hebben gebruikt om even lekker te luieren en de was te doen (moet ook gebeuren). Rond 1215 worden we opgepikt door een busje en gelukkig zijn we niet de enigen (er is nog een stel meer). De eerste wijngaard die we bezoeken is van een van oorsprong Italiaanse familie (uit Sicilie) en heet de Golden Grove. Ze hebben in deze regio zogenaamde 'strange birds'; wijnen die enkel hier gemaakt worden. De meeste wijnranken hier komen trouwens oorspronkelijk vanuit Europa (respectievelijk het gebied van de wijn) en het zijn dus wijnen met een rijke historie. In totaal zijn er misschien zo'n 30 tot 50 vine yards en elke boer heeft aan zijn erf een proeflokaal en verkoop punt. Vanaf hier wordt bijna niet geexporteerd omdat de meeste een betrekkelijk kleine oplage hebben.
Met name de Vermentino smaakt ons erg goed, dus hiervan gaat een flesje mee. Bij de tweede wijnboer (Ballandean Estate Wines) van vandaag krijgen we na het proeven ook een lunch. Ook dit zijn Italianen en dat blijkt ook wel uit het eten. We hebben eerst een antipasto en daarna eet ik (zelfgemaakte) gnocchi met een pesto van ruccola en Martina heeft een fettutini met garnalen. We drinken er een wijntje bij die we net voorgeproefd hebben. Het leven is zo gek nog niet hier ;-)

De derde wijnboer (Granite Ridge) laat ons ook een deel van het bottelen van de wijn zien en dit verklaart ook waarom ze vrij aan de prijs zijn. Evenals het plukken van de druiven gebeurd dit ook bijna volledig met de hand. Bij de vierde en laatste wijnboer (Symphony Hill) kopen we nog een paar flesjes omdat deze wel erg goed in de smaak vallen. Rond 1700 uur zijn we terug op de camping en omdat we beide behoorlijk moe zijn (en toch ook wel lichtelijk aangeschoten) eten we simpel en gaan we daarna lekker onze roes uitslapen.

Op dinsdag 18-12 rijden we het gebied weer uit en rijden we via een bosrijke streek weer terug naar de kust. Onderweg stoppen we nog in het Bold Rock National Park en hier wandelen we nog een stukje over, de naam zegt het al, een hele grote kale rots. Ook spot ik hier en passant nog even 2 kangaroo's. Eenmaal bij de kust rijden we Byron Bay in. Dit is een behoorlijke hotspot en misschien wel een must-see along the coastal route. Het stikt hier van de backpackers en pas na 3 campings te hebben gecheckt kunnen we terecht (hadden we nog niet eerder meegemaakt). Het is hier redelijk touristisch en het stikt hier van de jongelui.

De komende dagen zullen we via de kust verder afzakken naar het zuiden. We moeten nog even een goede spot voor kerst vinden en tussen kerst en oud en nieuw willen we graag nog de Blue Mountains bij Sydney in.

De vermoeidheid en het vele reizen (en alle indrukken) begint er zo langzaamerhand wel een beetje in te hakken en tegenwoordig zijn we dus ook steeds beter in het selecteren van wat we echt willen zien en wat misschien wel leuk is maar niet per se hoeft. Begrijp me niet verkeerd, het is nog steeds een unieke en uitermate relaxte roadtrip, maar af en toe zit je gewoon een beetje vol (Ik denk al wel eens: gewoon lekker een zaterdagochten met de krant en een kopje koffie, thuis aan de keukentafel, dat is zo gek nog niet...;-))

Goed. Genoeg weer voor nu, groeten en liefs,

Martina en Bas