Victoria Falls - Zimbabwe

Na de terugkeer vanuit Chobe National Park (door ons al omgedoopt tot het Olifanten Park) vervolgen we onze weg naar Zimbabwe.
Botswana uit is geen probleem, en zoals al eerder aangegeven, we komen later nog weer terug. Via de weg lopen we dit keer weer zelf de grens over en komen we aan in het Zimbabwe van onze grote vriend Mugabe.
Best spannend en ik ben ook echt heel benieuwd naar dit land. Van te voren had ik me een toch aardig vervallen (leeggeroofd) en zwaar corrupt land verwacht. Ook dacht ik dat het echt een dictatuur zou zijn met bijbehorend aantal militairen. Dit beeld blijkt niet helemaal te klopen....(later meer)...

Op de grens zelf is nauwelijks bewaking. Wel staat er een redelijke rij voor de immigration, dat zou dus nog wel eens even kunnen gaan duren. Ook worden we gewaarschuwd dat 2 overland trucks er al sinds de ochtend (0800 uur) staan. Wij sluiten rond 1000 uur aan in de rij. Gewoon wachten dus, er zit niets anders op. T.I.A. (T.I.A. is hier een gevleugelde uitspraak: This Is Africa! Ofwel, tja...wat had je dan verwacht?).
Als we eenmaal binnen zijn blijken anderen daar wat anders over te denken. Een werkelijk te asociale Zuid-Afrikaanse mevrouw wil met haar groep (van 26 personen) wel even voorkruipen omdat ze denkt dat dat de bedoeling was (volgens haar had een official haar gevraagd naar voren te komen...). Zij hebben immers al een visum en zijn slechts op doorreis. Ze is werkelijk niet te stoppen en net als wij aan de beurt zijn heeft ze eindelijk beet aan ons loket. We mogen dus nog even wat langer wachten...toch gaat het nog best snel. Onze truck is zelfs al door de douane heen. Zo tegen 11:15 zijn wij dan ook echt in Zimbabwe. Cool!

Na nog geen 10 min. rijden volgt al het volgende incident: we worden aan de kant van de weg gezet door iets van een 'traffic police'. Als ze klaar zijn met de inspectie blijkt er 1 lampje van de nummerplaat verlichting niet te werken. Ai! Dat is natuurlijk niet veilig en totaal onverantwoord !! En ook nog eens tegen de regels natuurlijk. Onze guide is inmiddels ook uitgestapt en via het raampje vraagt hij een van ons 10 U$ om de zaak te schikken...Dit lukt en we krijgen zelfs nog een officiele receipt (van een heel A4-tje...haha). Erg hilarisch. In de truck lachen we ons rot.
Na dit incident is het nog zo'n 45 min rijden naar het plaatsje Victoria Falls. De weg er naar toe is 1 rechte weg met links en rechts begroeing. Verder niets. Zo tegen 1200 uur zijn we op locatie. Een echt door-en-door toeristisch oord. Als een van de eerste plaatsen in Zimbabwe is hier de U$ Dollar als vervanger van de Zim Dollar ingevoerd om de hyperinflatie tegen te gaan. In heel Zimbabwe zijn ze uiteindelijk dit voorbeeld gevolgd en als betaalmiddel geldt nu de U$ Dollar (we hebben trouwens ook een setje Zim Dollars weten te bemachtigen, echt belachelijk monopoly geld, maar wel grappig. En ook bizar natuurlijk dat dit ooit als wettelijk betaalmiddel heeft gefunctioneerd...)

We krijgen eerst nog uitleg over allerlei adventure activiteiten (Vic Falls is een waar walhalla voor thrill seekers (raften, skydiven, bungeejumpen etc.)). Wij houden ons geld nog even in de zak, een deel van de groep besluit wel te gaan bungeejumpen en raften (op een class 5 river, wat dan ook wel weer uniek schijnt te zijn...)

Qua eten zijn we dit weekend op onszelf aangewezen, want behalve ontbijt is er niets geregeld. Tegenover de campsite aan een soort van mainstreet zitten genoeg eettentjes, dus dat komt wel goed (we (met name Martina) zijn vooral fan van de pizza tent).

We zitten trouwens vlak bij een vierlanden punt tussen de landen: Zambia, Zimbabwe, Botswane en Namibie. 's middags (nog steeds vrijdag) gaan we naar de brug tussen Zimbabwe en Zambia. Vanaf deze brug kan je bungeejumpen en dit doen er dus ook een aantal van onze groep. Het is een erg indrukwekkend gezicht: de kloof is zo'n 95 - 115 meter diep. De Vic Falls zelf kunnen we al wel horen (geraas van water), maar nog niet zien. Dat doen we op zaterdag.

Bij een barretje aan een kant van de brug (in Zambia, dus we lopen weer even terug de grens over...) is ook een museum over de bouw van de brug. Het idee is ontstaan in het verlengde van de ambitie van Mr. Rhodes, de man naar wie later Noord- en Zuid Rhodesie zijn vernoemd (het tegenwoordige Zambia en Zimbabwe). Mr. Rhodes wilde een treinverbinding aanleggen tussen Zuid Afrika en Cairo, Egypte. Let wel, we hebben het hier dan over de eind 19e eeuw! Vanwege de vondst van delftstoffen (oa. koper) was het van belang dat de treinverbinding ook het tegenwoordige Zambia zou aandoen. Vandaar de noodzaak voor een brug over de falls. De cijfers zijn indrukwekkend: De stalen brug (vakwerk a la Eifel)is 8000 miles verderop (in de UK) prefab gemaakt (in delen uiteraard). Vervolgens is deze getransporteerd naar locatie en daar vanaf 2 zijden simultaan in elkaar gezet. Volgens het verhaal was er in het midden sprake van een overlap van slechts 1,25 inch. Na een dag wachten heeft dit verschil zich echter gezet en was de verbinding daarmee een feit. De aanbesteding van de brug kostte (in die tijd) trouwens GBP 72,000, een koopje dus. Ik (Bas) vind met name de brug en het verhaal / museum interessant, Martina is meer van het kijken naar de gekken die aan het springen zijn.

Vanaf de brug is trouwens ook het legendarische Victoria Falls Hotel (de sjieke ballentent in de omgeving) goed te zien. Deze kijkt uit over de canyon's en de brug. Op zondagmiddag gaan wij hier waarschijnlijk nog een high-tea beleggen.

's avonds volgt een 'braai', een BBQ dus, met alle mensen van onze truck. We drinken er Zambezi (Zim-bier) bij, best lekker. De braai is best goed en bovenal gezellig (we hebben samen inmiddels ook het nodige beleefd, dat schept een band ;-)). We proberen trouwens ook krokodillen vlees, dit is minder taai dan verwacht en smaakt eigenlijk best goed. Beetje een combi tussen kip en varkensvlees.

Op de zaterdag (13/10) gaan we eindelijk naar de Vic Falls. Eerst volgt een soort uitleg over het ontstaan en wordt vermeld op wat voor een lijstjes het allemaal voorkomt (oa. op de Unesco lijst. Het geldt als 1 van de 7 wereldwonderen (terecht!) en daarnaast is het qua volume de 3e van de 3 grootste watervallen ter wereld. Later deze trip gaan we als het goed is ook nog naar de falls in Zuid-Amerika).

Na de korte intro lopen we verder en het geraas van water komt ons al tegemoet. Wat een mooi gezicht! Een standbeeld van Dr. Livingstone (de Europese ontdekker) mag natuurlijk niet ontbreken. De Falls zelf zijn echt zeer indrukwekkend. Je weet eigenlijk niet waar je moet kijken, wat een natuurgeweld! De snelheid en de hoeveelheid water zijn moeilijk te omschrijven. En dan ook nog te bedenken dat we nog aan het einde van het 'droge' seizone zitten ook. Soms worden we trouwens gewoon nat van de nevel. We willen eigenlijk niet weg, maar na 2,5 uur houden we het voor gezien. Nadien lopen we nog naar een look-out point tussen de brug en het Vic Falls hotel. Hier zitten we recht boven een bocht in de rivier door de canyon. Een werkelijk prachtig gezicht. De foto's spreken voor zich.

Zaterdagmiddag gebruiken we om lekker te relaxen en oa. deze site weer bij te werken. Om 1700 uur volgt onze pre-departure meeting met de nieuwe crew en weer nieuwe mensen. Dit voor ons volgende deel van de trip, de 3 weken trip van Vic Falls naar Capetown. Vanaf nu gaan we meer richting west Afrika (de Atlantische kust) en zakken we vanaf daar naar beneden.

Komende maandag (15/10) gaan we weer terug naar Botswana, oa naar ons Olifantenpark. Dit keer zullen we naar verwachting wel in het park zelf overnachten (een echt bushcamp dus, vooral Martina is daar dol op ;-)).

O ja. De aap heeft het trouwens ook nog steeds reuze naar zijn zin!

Groetjes en liefs,

Martina & Bas